Eindelijk was zaterdag daar de zon, na weken van grijs en mist. We dronken buiten koffie. Ik maakte een wandeling door Den Treek en langs het Henschotermeer. Ondertussen scheurden de kinderen in Kleinhuizen rond op fietsjes en skeelers.
Regen hangt als een grijs gordijn om ons heen. Al een aantal keer hebben we onze was gedraaid en gedroogd bij de wasserette nabij Gijsberts werk. Na een week griep heb ik inmiddels al een week last van ooronsteking. Het nieuws stemt mismoedig. Gelukkig zijn er mooie en hoopvolle ontwikkelingen.
Vannacht sliepen we onrustig. De wind klapperde, tikte, rammelde langs, boven en onder het huis. Deze eerst storm van het nieuwe seizoen, had ik niet in voorspellingen gelezen.
”Het is als een dichte mist, we zien niet welke kant we op moeten.” zei ik tegen een collega op mijn beeldscherm. Het luchtte op
Alsof we in de ark van Noach verblijven, zo voelt het. Uren achtereen stroomt de regen op het dak van ons huisje, dat is binnen goed te horen.
Tien geleerde lessen uit de 3,5 jaar dat we nu in ons Tiny House wonen.
Precies een jaar geleden kwam ons huis met een hoge boog door de lucht op de huidige plek terecht. We waren ongelooflijk blij. De twee vorige verplaatsingen waren zenuwslopend vervelend verlopen.
We zitten hier wel goed. De robinia’s houden de wacht. Het bos rondom kleurt rood en geel. Het is er fijn wandelen. Een wesp vliegt
Voor we het vergeten: we staan in het gloednieuwe boek Tiny Houses Living!
Een vriend van Gijsbert is onverwacht overleden. Ik zag hem niet vaak, maar op belangrijke momenten was hij er, met zijn vriendin, zoals op de kraamfeesten van de kinderen.
