Dankdag

Vandaag is het Dankdag. Een oude traditie waarbij er wordt stilgestaan bij de oogst. Onze afhankelijkheid ervan. Dat het niet vanzelfsprekend is. Na mijn eerste jaar met een tiny moestuin, besef ik dat iets beter. Hoe ik te weinig water gaf tijdens de droogte, waardoor een aantal planten maar weinig en kleine vruchten kregen. En dan is moestuinieren voor mij een leuk project voor erbij. Ik kan zo naar de supermarkt om te kopen wat ik nodig heb. Dat is voor veel aardbewoners wereldwijd wel anders

Bono heeft een groot stuk gras uitgegraven naast ons huis. Hierdoor rees het plan om in de omgewoelde aarde een klein moestuintje te maken. De grond heb ik verder omgespit in een mooi vierkant. Met wilgentakken vlocht ik er een hek omheen zodat Bono er niet meer kan komen. Daar was hij chagrijnig om. Maar geen medelijden, hij heeft nog twee van dit soort buitenbedden voor zichzelf omgeploegd. Ik kijk nu al uit naar het zaaien komend voorjaar en hoop op een mooie oogst. Hoe het terrein steeds mooier wordt.

Vanmorgen toen we naar school vertrokken, leek het alsof er gouden bladeren groeiden in de boomgaard van Kleinhuizen. Over de bomenlaan langs fort Jutphaas, fietste ik door een hemelpoort. Dit gouden uur van de zonsopkomst, duurde maar heel even. Toen trokken er wolken voor de zon. Een intense schoonheid die van een andere wereld leek te komen. Alsof de bomen dankdag vierden.