Kostbare tijd

‘’Kijk het maar even aan’’, sprak de assistente van de huisarts door de telefoon. Ik had immers geen teek gezien.
Ik ben overbezorgd, dacht ik.

Een week later bevonden we ons op een alp in Frankrijk en werd de rode kring op mijn been traag maar gestaag groter. We togen naar de Pharmacie in een nabijgelegen dorpje. De meneer achter de balie was er zeker van: het was een allergische reactie. En de plek was al aan het verdwijnen. Ik kreeg een zalfje mee.
Ik stel me aan, dacht ik.

Na een paar dagen smeren was er nog steeds dat onbestemde gevoel in mijn onderbuik. Het voelde niet goed, het was niet goed. We reden ‘onze’ berg af, naar het kleine ziekenhuis in Bourg-Saint-Maurice. Daar bracht ik enige tijd door in een goed geoliede, overzichtelijke medische molen. Een jonge, doortastende (eerlijkheid gebiedt mij te zeggen: ook aantrekkelijke) arts keek bezorgd naar de plek, duwde er met drie vingers op, liet het woord ”Lyme” vallen en schreef een stevige antibiotica voor. Mijn bloed werd geprikt. Het ontroerde mij een ogenblik, wat een zegen het is om omringd te worden door goede zorg, zelfs duizend kilometer verwijderd van thuis. 

Het heeft de vakantie niet beheerst. Sterker nog, ik genoot meer dan ooit van de ruige schoonheid van de bergen, de mooie wandeltochten, het zwemmen in het meer en de spelende kinderen in bergriviertjes. Ik denk door het onbewust beseffen dat gezondheid en onbezorgd geluk ineens voorbij kunnen zijn. 

Misschien viel mij daarom het Nederlandse gezin op in het Aosta-dal. Een man, een vrouw, twee dochters. Tijdens de lunch zaten ze naast ons aan een tafel en later vergezelden ze ons op de rondleiding door een prachtig, middeleeuws kasteel. Het kan zijn dat er iets urgents in de privésfeer speelde, waardoor de moeder gedwongen aan haar telefoon gekluisterd zat. Ik hoop het. Want het was een treurig gezicht. Het bijna continue kijken op haar telefoon, het hoofd licht gebogen. Ze was omgeven door de hoge torens van een eeuwenoud kasteel, oeroude bergen tegen een strakblauwe lucht, haar partner en twee mooie tienerdochters. Toch was er blijkbaar iets veel boeienders op het beeldscherm. Het was pijnlijk om te zien, de meisjes die er wat verloren bij stonden. De vader die niet ingreep. En alles gaat zo snel voorbij, kinderen worden ouder. Die stralende dag komt nooit meer terug.

Ik was mijn handen niet in onschuld. Vaak genoeg laat ik kostbare tijd verloren gaan door het doelloos checken van apps en websites. Tijd die ik op dat moment ook kan steken in het toekijken hoe mijn kinderen zich ontwikkelen. Naar ze luisteren, met ze praten. Wel komt de herinnering aan het Aosta-dal nu als een spiegel voorbij. En stop ik mijn telefoon ver weg.   

Vandaag belde mijn huisarts. Uit het bloedonderzoek, toegestuurd door een laboratorium in Lyon, bleek dat de Borrelia burgdorferi-bacterie zich inderdaad toegang had verschaft tot mijn lichaam. Maar met dank aan de adequate behandeling in Frankrijk in de kiem gesmoord. 

Hieruit volgen enkele lessen:

• Beter luisteren naar mijn intuïtie.
• Beter voor mezelf zorgen (ik check mijn kinderen op teken, poets hun tanden grondig, stop ze vol met water en fruit. Maar mijzelf vergeet ik vaak).
• Meer genieten van de tijd met elkaar (en dus vaker die verdomde telefoon wegleggen). We weten niet wat de toekomst brengt.