Maar wat als alles goed gaat?
In een wolk van glitters komt Juliette het huis binnen. Het is de laatste schooldag en ze heeft alle kerstwerkjes mee naar huis gekregen. Ook was het een dag van afscheid, haar klasgenootjes zongen haar toe en ze kreeg cadeautjes. Vanwege dat laatste is ze in opperbeste stemming. Ik vraag me af hoe goed ze afscheid al kan overzien. Toch lijkt ze te begrijpen dat ze na de kerstvakantie naar de nieuwe school in Soesterberg gaat.
We wonen alweer een week in Zeist, herenigd met de buren. Het voelt vertrouwd, vanwege die buren maar ook omdat we de omgeving goed kennen. Voor we in juni 2017 in ons Tiny House op een camping in Bilthoven terecht kwamen, woonden we zeven jaar in Zeist. Een jaar lang hebben we ook gehoopt op een plek in deze gemeente. Tijdens de bouw van ons Tiny House, voerden we gesprekken met de gemeente Zeist nadat ik tijdens een inspraakavond vragen had gesteld over de mogelijkheid van Tiny Houses. Het is toen niet gelukt. Na een half jaar op de camping kwamen we in Kleinhuizen 1.0 in Nieuwegein terecht. Niet tot onze spijt, het bleek een heerlijke plek. En alles behalve saai. Kampvuuravonden, BBQ’s, een festival in onze voortuin (Veldfuif), Het Scandinavische koor Talys zingend bij onze kofferkast voor 20 mensen publiek (Gluren bij de Buren), een nieuwjaarsborrel met de buurt, de burgemeester van Nieuwegein op onze veranda, Jort Kelder op onze veranda, 2x buurtenergie tijdens de NLDoetdag, veel verjaardagsfeestjes, een bruiloft.
Spanning en sensatie
Op 1 december woonden we precies twee jaar in Nieuwegein. Alleen op een leeg veld, zoals we er ook zijn gestart: de buren waren allemaal al over naar de nieuwe plek. Vanwege onze eerdere zeer matige Tiny House-verhuiservaringen, zagen we de dag van ons vertrek vol spanning naderbij komen. ”Maar wat als alles goed gaat?” zei Gijsbert. Op donderdag 12 december werd ons huis door de lucht getakeld, met een dieplader naar Zeist gereden en daar op haar nieuwe plek geplaatst. Het liep op rolletjes. Met dank aan de broodnuchtere en kundige Jan-Willem van transportbedrijf Van den Heuvel uit Werkendam. De kinderen waren uit logeren en wij verbleven twee nachten in een hotel waar we genoten van de regendouche (sorry) en het ontbijt. We worden steeds beter in verplaatsen en goed voor onszelf zorgen.
Het veld in Nieuwegein is weer helemaal verlaten, afgezien van bomen, struiken en grassen. Alsof er niets gebeurd is, alsof er geen negen huisjes stonden en achtien mensen leefden, geen speeltuintje en geen fietsenhok was. Het is toch een geweldig concept, een Tiny Village, al zeg ik het zelf.
Unieke plek
Hoe bijzonder is het dat we, met een flinke omweg, uiteindelijk toch in Zeist zijn terecht gekomen. Soesterberg is echter 2 minuten fietsen. Vandaar dat Juliette, en straks ook Berend, daar naar school gaat.
Het terrein waarop we nu wonen is omringd door uitgestrekt bos. Het kent een unieke geschiedenis, is zelfs enige tijd Schots grondgebied geweest vanwege het Lockerbie-proces. Buurvrouw Demi schreef hierover een stuk op kleinhuizen.nl. Hoge hekken, die binnenkort verwijderd worden, herinneren aan het militaire verleden. En aan de asielzoekers die hier woonden in gebouwen die inmiddels weg zijn. Bij het ingraven van de backup waterleiding en electra, vind ik de kaft van een boek met Arabische letters en ook een verpakking met daarop iets over Libanon. Een raar idee dat wij hier nu genieten van onze woonvrijheid. Het terrein wordt in de nabije toekomst teruggeven aan de natuur en daar mogen wij bij helpen.
De kerstboom staat, de kachel brandt, ik heb appeltaart gebakken van geweckte appels uit de boomgaard in Nieuwegein. De konijntjes hupsen door hun nieuwe ren. We zijn klaar voor de nieuwe start in Kleinhuizen 2.0.
