De belofte van de robinia
Het mooiste vind ik, dat we weer op twee bomen uitkijken. De twee wilgen hebben plaats gemaakt voor, ja voor wat eigenlijk. De barst is diep gegroefd, de takken dragen doornen en hier en daar bungelen bruine peultjes.
De app Plantnet bestudeert de foto die ik heb gemaakt van zo’n peultje maar raakt in vertwijfeling. Geeft suggesties die niet kunnen kloppen. Ik vraag het mijn vader. Een acacia misschien. Hij pakt een stapel boeken uit de kast en in het boek ‘2000 tuin- en kamerplanten’ van ergens diep uit de jaren 80 vinden we een tekening met beschrijving die lijkt te kloppen. Het zou de robinia moeten zijn. Ook wel ‘Valse acacia’ genoemd maar robinia klinkt aardiger. De beschrijving belooft witte bloemen in juni. Net als een gouden regen, hoop ik. ”Stel je er niet teveel bij voor.” zegt mijn vader.
Voorbij de twee robinia’s is de grote ren waarin de kippen scharrelen en de twee eenden Fokke en Sukke in looppas voorbij paraderen. Daar weer achter hebben we zicht op vijf van de vijftien Tiny huisjes van Kleinhuizen. En dan is er het bos dat zich ver uitstrekt, de boomtoppen waarachter ‘s avonds de zon ondergaat. De buizerds zwevend in de lucht, het hoge fluiten, doen nog denken onze oude plek in Nieuwegein.
We wonen nu een maand op Zeister grondgebied. Het leven in Nieuwegein was goed maar ik heb het voorgevoel dat het leven hier beter wordt. Het valt mij op dat de mensen in Soesterberg vriendelijk zijn en makkelijk een praatje maken. Het is bijzonder hoe snel Juliette zich aanpast aan haar nieuwe omgeving. Ze komt iedere dag blij uit de nieuwe school die niet meer 20 maar 5 minuten fietsen van ons huis vandaan staat. Het eerste speelafspraakje is gemaakt. Zwemles heeft ze alweer enthousiast opgepakt en ze kijkt uit naar leeftijdsgenoot Noortje die binnenkort komt wonen in Kleinhuizen. Wel mist ze haar beste vriendinnetje uit Nieuwegein.
Berend gaat zijn eigenwijze gang. Op zijn nieuwe opvang heeft hij het prima naar zijn zin. Volgens de leidsters kletst hij alsof hij er al jaren kind aan huis is. En of de recente veranderingen niet genoeg zijn, introduceert hij bij een ieder die het wil horen zijn nieuwe achternaam: Carsauto. Gijsbert, die bij ons huwelijk al moest verwerken dat ik liever mijn eigen achternaam behield, krijgt een nieuwe schok te verduren.
Het is ongewoon warm voor de winter. Het zou goed zijn wanneer het nog gaat sneeuwen. Dagenlang vorst, schaatsen misschien. Dat zou wel beter zijn. Maar stiekem kijk ik uit naar het voorjaar, wanneer alles hier gaat groeien en bloeien, de twee robinia’s groen kleuren en we echt kunnen zien wat dit terrein voor ons in petto heeft.
