Drie jaar in een Tiny House
In de twee hoge robinia’s voor ons huis bloeien, zoals beloofd, heerlijk geurende, witte bloesems. Vanuit het duizendsterrenhotel – een buitenbed gemaakt van pallets – kijk ik hoe de wind de fijne bloemetjes door de lucht laat dwarrelen als sneeuw.
Pech
Ik denk terug aan drie jaar eerder. In de eerste week van juni 2017, verhuisden we, na een jaar bouwen in ieder vrij uurtje, vanuit een appartementje in Zeist naar ons Tiny House. De verplaatsing van ons Tiny House nam ruim een week in beslag. Nadat we met pech langs de weg kwamen te staan, moesten we tot na het pinksterweekend wachten tot een dieplader het huisje kwam ophalen.
Eindelijk aangekomen op de camping in Zeist, met wiens eigenaar we de details van het huis uitvoerig hadden besproken, bleek het Tiny House toch niet een bocht te kunnen nemen, die nodig was om de gereserveerde plek te bereiken. Jammer dan en doei, was de boodschap. Binnen enkele dagen wisten we alsnog een plekje te regelen op een camping in Bilthoven waar we direct terecht konden. Het was een zenuwslopende week, geen leuke start van ons Tiny House-avontuur. Maar wat hebben we er veel van geleerd en daarmee anderen geholpen om de door ons gemaakte fouten te voorkomen.
Vrijheid
Ondanks de zware start, hebben nooit een seconde spijt gehad van onze keuze voor deze manier van wonen. Zelfs op de dieptepunten, voelden we een vertrouwen dat het tóch de juiste weg was. Toen het stof was neergedaald, openbaarde zich een leven van heel veel buiten in het groen zijn, in een sociale, groene, creatieve buurtschap en vooral: vrijheid.
Want inmiddels waren we, na een half jaar op de camping in Bilthoven (en tevergeefs lobbyen voor een plekje in Zeist), verhuisd naar ‘Kleinhuizen’, een mobiel dorpje in en rond de oude appelboomgaard langs het kanaal in Nieuwegein. We kwamen daar in december 2017 als eerste bewoners aan. Toen nog helemaal offgrid, was de mistigste winter in dertig jaar een flinke uitdaging. Niet snel daarna sloten steeds meer buren aan tot een totaal van 9 tiny houses. En kregen we, gelukkig, een back-upaansluiting water en electra.
Het was dit leven dat het mogelijk maakte om een andere belangrijke keuze te maken, ook in juni, een jaar later. In de vroege zomer van 2018 nam ik ontslag. Ik had een intensieve baan waar ik veel leerde maar waar ik niet gelukkig was. Het maakte mij een ander mens: naar binnen gekeerd en met weinig aandacht voor collega’s, vrienden en familie. Ik weet dat er mensen zijn die het kunnen: een drukke baan combineren met een gezin. Maar ik kan het niet. Ik weet nog het moment dat ik een overvolle werkweek achter de rug had en mij doodmoe voelde. Ik keek naar mijn twee spelende peuters en opeens overviel het mij: ze worden iedere dag ouder, deze tijd komt nooit meer terug. En ik mis er veels te veel van: een beetje door fysieke maar vooral door mentale afwezigheid.
Ik nam de volgende dag ontslag en na twee maanden rust, heb ik die zomer nog mijn eigen bedrijfje opgezet. Daarnaast vond ik een baan voor 16 uur in de week. Zo kreeg ik de juiste balans.
Kikkers en krekels
Misschien heeft deze tweede keuze, mijn baan opzeggen, mijn leven écht positief veranderd. Niet dat ik spijt heb van de jaren dat ik die functie vervulde, het heeft mij óók gebracht op de plek waar ik nu ben. Maar het los kunnen laten, was een bevrijding. Het leven is nu niet perfect, maar ik heb geen kramp meer in mijn nek van de spanning. Geen wakker schrikken in de nacht, nauwelijks nog migraines. Er is rust en ruimte, voor de kinderen, voor Gijsbert, voor mijzelf, voor dingen die mij blij maken. Zelfs om mij bij tijd en wijle een beetje te vervelen. Om vanuit de schommelstoel op de veranda te kijken naar de spelende kinderen. Om discussies met mijn dochtertje te voeren, niet over schermtijd maar over de vraag of er pissebedden en torren in een emmertje op haar kamer mogen verblijven. Het leven is geen doorlopende to-do-lijst meer.
In Nieuwegein vielen we in slaap met het geluid van de kwakende kikkers vanuit de sloot achter ons huis. Hier in Zeist zijn het de krekels in het gras dat geel is door de droogte. Het is een rustgevend geluid dat mij aan zomers in Zuid-Frankrijk doet denken.
Ook al weten we niet hoe lang we hier mogen wonen, toch voelen we nog steeds de zekerheid dat we op de goede weg zijn. Juist daarom genieten we des te meer van deze fijne plek onder de twee statige robinia’s.
