Dromen over Frankrijk

Hoop doet leven

Een vriend van Gijsbert is onverwacht overleden. Ik zag hem niet vaak, maar op belangrijke momenten was hij er, met zijn vriendin, zoals op de kraamfeesten van de kinderen. Hij kwam weleens aanwaaien: met zijn lange, krullende haar en aanstekelijke lach. Alsof de energie en vrijheid uit zijn jaren als wereldzeiler nog om hem heen hing. Wat een intens verdriet voor zijn vriendin, familie, vrienden. Zaterdag is het afscheid.

Op twitter volg ik een freelance journalist. Ze schrijft goed, mensen die goed schrijven inspireren mij. Toevallig heeft ze een dochter van dezelfde leeftijd als Juliette en ook een zoontje: Berend. Met een maand verschil even oud als onze Berend. Allebei hebben ze die vrolijke, ontwapende en soms ondeugende blik. Onze Berend heeft alleen geen blonde krullen maar bruin, stug stampertjeshaar.

De andere vierjarige Berend werd heel erg ziek. Vorige week stierf hij en vandaag wordt hij begraven. Ik ken het gezin niet, alleen van twitter. Ik denk er steeds aan: het onpeilbare verdriet dat nu huist in de ouders en zus van deze mooie, vrolijke Berend. Het had allemaal niet zo moeten zijn.

Dit alles relativeert al mijn gedoetjes. Zelfs de coronacrisis, de maatschappelijke onrust, de verkiezingen in de VS, het laat mij even koud. Ik besef opnieuw dat ik zorgvuldig mijn energie, aandacht en tijd wil geven aan de mensen die mij lief zijn. Ik geniet er dubbel-extra van.

”Ik houd van jou mamma, tot aan de maan en weer terug” zegt Juliette. ”Ik houd van jou tot aan God en weer terug!” roept Berend. ”Ik tot helemaal voorbĂ­j God en weer terug!” overtreft Juliette strijdvaardig.

Wie kan daar nog overheen. Wat is er sterker dan die liefde. De dood in ieder geval niet.

”Geloof is zekerheid dat hoop werkelijkheid wordt” zei rapper Typhoon in het programma Zomergasten. Dus zit ik nu heel hard te geloven dat die plek er is, zonder tijd. Waar de geliefden die elkaar op aarde zijn kwijtgeraakt, altijd al samen zijn.

Share and Enjoy !

0Shares
0 0