Dromen over Frankrijk

Een jaar verder

Het roodborstje lijkt het minst schuw. Ze balanceert wiebelend op de zwevende voedertafel die, gemaakt van een vintage dienblad, aan de veranda hangt. Terwijl ze alert iedere minuscule beweging in de gaten houdt, ziet ze kans om brood, fruit en pelpinda’s te eten. Soms waagt ze zich zelfs op de houten vloer van de veranda. De koolmeesjes en pimpelmeesjes vliegen ook af en aan, een leuk gezicht vanaf de bank.

Over vliegen gesproken. Precies een jaar geleden kwam ons huis met een hoge boog door de lucht op de huidige plek terecht. We waren ongelooflijk blij. De twee vorige verplaatsingen waren zenuwslopend vervelend verlopen. Maar de broodnuchtere chauffeur Jan Willem van V.D. Heuvel uit Werkendam hielp ons van ons transporttrauma af. Die nacht sliepen we in een hotel, om de behouden aankomst te vieren, ook al hadden we zo weer in ons eigen bed kunnen duiken. Het voordeel van verkassen met een Tiny House.

In tegenstelling tot de verplaatsing naar Kleinhuizen 1.0 in Nieuwegein, waren er nu wel buren die ons welkom heetten. Er stonden al een stuk of acht huisjes en dat zouden er alleen nog maar meer worden. De robinia’s waren kaal, er was nog heel veel zand en rijen sacherijnige gevangenishekken. Maar ik zag dat de zomer mooi zou zijn. Covid-19 was nog maar een gerucht.

We kijken nu terug op een jaar in Kleinhuizen 2.0. Het jaar van de coronacrisis. Met het nieuwe straatbeeld dat maar niet went: looproutes en mondkapjes, mensen die met bange bogen elkaar ontwijken. De onrust van thuiswerken en thuisonderwijs. De verdwenen vanzelfsprekendheid van ontspannen familie en vrienden ontmoeten. De spanning of de school weer dichtgaat, of de zwemlessen nog doorgaan. En, het ergste van alles, de mensen die getroffen worden in hun financiƫle, fysieke en/of mentale gezondheid, door het virus zelf dan wel door de maatregelen.

Meer dan ooit voel ik mij dankbaar dat we in een Tiny House wonen. Dat we in dit rare jaar precies hier, op deze plek zijn. Ook al weten we dat dit een tussenstation is. De ruimte die we hier hebben voor de kinderen om te spelen. Het mooie bos dat steeds weer van kleur veranderd. Waar ik graag wandel en Gijsbert fietst of hardloopt terwijl Juliette op haar gele mountainbike achter hem aan crost. En hoewel het verlies van ons werk heel naar zou zijn, is daar het ontspannen gevoel dat we ook dan de vaste lasten kunnen betalen. Het zorgt ervoor dat we blijven dromen over wat er nog kan komen.

Maar voor alles hopen we, vooral voor hen die er het hardst door getroffen zijn, op een nieuw jaar waarin er snel een einde komt aan de coronacrisis.

Share and Enjoy !

0Shares
0 0