Hoe het anders doen

”Dat is altijd al zo geweest” zegt mijn vader gelaten. Ik vertel over het boek dat ik lees ‘De onmisbaren’ van Ron Meyer. Hoe oneerlijk het is, dat rijken steeds rijker worden ten koste van de armen die steeds armer worden. Hoe de mensen die het hardst werken en echt onmisbaar zijn, de hardste klappen krijgen, de minste kansen en laagste inkomen hebben. Hoe boos mij dat maakt.

Boos maak ik mij vaak de laatste tijd. Sinds de coronacrisis ben ik sneller geïrriteerd en vaker moe. Ik laat meer negatieve dan positieve gedachten toe, zo lijkt het. Het weer helpt niet mee, dat moet gezegd.
Maar eindelijk was daar de heldere, blauwe lucht, na weken van grijs en mist. We dronken de zon en koffie. Ik maakte een wandeling over Vliegbasis Soesterberg, de landingsbaan af en langs de grijze hangars en de bunker bestand tegen een nucleaire bom dat herinnert aan de koude oorlog maar ook aan nu. Toen een klein stukje door Soestduinen en dan terug over het glooiende landgoed de Paltz.

Vannacht rukte de storm weer aan ons huis en werden we wakker met het tikken van de regen op ons huis van hout. Wat ons, bij gebrek aan zonlicht, wel energie geeft, is het ontwerpen van een Tiny House 2.0. In de vorige blog liet ik al weten waarom we dit doen. Hoewel we nog geen groen licht hebben, zou het Tiny House-project in gemeente Altena maar liefst ten minste 10 jaar ons thuis mogen zijn.

Anders bouwen

Het is erg leuk om weer samen met het ontwerp van een huis bezig te zijn. We willen een aantal dingen beter doen dan toen we ons huidige (overigens nog steeds heerlijke) huis zes jaar geleden ontwierpen, onder tijdsdruk, met een klein budget en nog nauwelijks voorbeelden.

Voor wie er wat aan heeft op een rijtje wat wij anders gaan doen, gebaseerd op 4,5 jaar wonen in een Tiny House en in het licht van opgroeiende kinderen:

1. Naast openslaande deuren, zo fijn in de zomer, ook een aparte deur met portaaltje. In de winter op de bank zitten en steeds een koude windvlaag voelen als er een kind naar binnen springt: dat kan comfortabeler;
2. We willen weer slapen op de vide, maar wel afgeschermd. Nu is het heel open, als je bij ons binnenstapt, sta je direct ook in onze ‘slaapkamer’;
3. De kinderen een grotere eigen kamer. Waar ze zich straks als nukkige pre-pubers, lekker kunnen verschansen. Juliettes grote wens, een trapeze in haar slaapkamer, komt wellicht uit. Grondoppervlakte van het huis wordt dan wel een slag groter;
4. We kijken kritisch naar opbergruimte. Een speciale plek voor stofzuiger en vuilnisbakken, zodat die uit het zicht zijn. Met de groeiende kinderen, krijgt de garderobe ook steeds meer volume, waar we ruimte voor inruimen. Ook de (winter) jassen krijgen een aparte plek/kast, waar ze niet in de weg hangen;
5. Geen moeilijk toegankelijke opbergruimten meer. (De hele bank overhoop moeten trekken om een spel te pakken bijvoorbeeld, is erg onhandig);
6. Iets ruimere badkamer, waar je wel je blote kont kunt keren;
7. Geen Tiny House On wheels maar een stalen frame als basis. Een trailer is niet goedkoop en alleen interessant wanneer je je huis regelmatig verplaatst. Dat hopen we met het nieuwe huis pas na 10 jaar of nog later te doen.
8. De houtkachel krijgt een bescheidener rol in het huis verwarmen (Namelijk vooral elektrisch). Ons huidige huis wordt hoofdzakelijk verwarmd door de houtkachel, al hebben we een klein elektrisch kacheltje als backup. Dit heeft te maken met dat we bij de start, toen er nog geen Tiny House-projecten waren, vooral rekening hielden met tijdelijke terreinen waar je huis offgrid moest zijn (En een flinke dosis romantiek)
9. We gaan nog beter letten op duurzaamheid qua isolatie en materiaalgebruik, zoals driedubbelglas.

Anders denken

De zon breekt kort en fel door. Een beetje zoals mijn stemming al weken is. Zonlicht als een flits van hoop dat het dan eindelijk werkelijkheid wordt: een nieuwe, langdurige woonlocatie. Hoop dat de coronacrisis eindigt. Dat dat die verrekte, niet-werkende, polariserende coronatoegangsbewijzen uit het straatbeeld verdwijnen. Dat Rusland z’n troepen binnenboord houdt. De hoop op een stabiel kabinet met wijze mensen die het goede voorhebben met de hele maatschappij. Dat het Marokkaanse jongetje Rayan levend uit de waterput wordt gehaald. Tot de lucht weer genadeloos dichttrekt.

Maar ik wil beter bouwen en denken. Alleen daarom al kijk ik zo uit naar een nieuw begin.