Volksverhuizing
Eerst hoorden we het indringende zoemen. Vanachter de robinia midden op het veld, verscheen een grote, grijze, trillende wolk die onze kant op bewoog. We schuilden achter de glazen pui van onze veranda en zagen de lucht zwart van de bijen worden. Niet veel later, toen de rust was weergekeerd, ontdekten we een tros bijen bungelend aan een boomtak. We hebben er een lokale imker blij mee gemaakt.
Komen en gaan
Ieder jaar rond deze tijd verlaten nieuwe bijenvolken met hun koningin de robinia: een bijenkraamkamer. Zoals rond deze tijd in Nieuwegein, waar we twee jaar woonden in ‘Tiny Village Kleinhuizen’, van ver de ganzen kwamen. Er is veel in beweging. Vorige week zijn de kippen verhuisd naar een tiny house-project in het noorden van het land, ze wonen nu bij de allerleukste, en helaas sinds enkele maanden niet meer onze buren Frank en Leonie. De kinderen hebben ook afscheid genomen van grappige en lieve maar heel zieke buurhond Josje die, daar is Juliette van overtuigd, naar de hemel is vertrokken. Enkele buren zijn al met huis en al naar andere oorden gegaan, om dezelfde reden als dat wij op 8 juli ook verder trekken: op het huidige terrein in Zeist, wordt straks een AZC gebouwd. Vanwege een andere volksverhuizing: de vele vluchtelingen die in Nederland een veilig heenkomen zoeken.
Boos
Ik twijfelde of deze blog zou gaan over mijn boosheid om dit luie wanbeleid: midden in een diepe wooncrisis! in heel het land mensen zonder alternatief uit anti-kraakcontracten zetten, om zo plaats te maken voor vluchtelingen. Anti-kraak wonen is tegenwoordig voor velen geen vrije keuze maar noodzaak. Net zo min het voor ons geen vrije keuze is om steeds op tijdelijke locaties te wonen. Het is een teleurstelling dat, na zes jaar lobbyen, ondanks de grote interesse in deze woonvorm, er voor Tiny Houses nog nauwelijks plekken worden aangewezen voor minimaal 5 jaar of beter nog: permanent. Dat het zelfs bij een ‘groene’ bank als Triodos zo ongelooflijk ingewikkeld is om een lening te krijgen voor een Tiny House. En nee, het is geen oplossing voor de wooncrisis, maar het kan de oververhitte woningmarkt wel ontlasten. Er zijn meer dan genoeg mensen die interesse hebben in deze woonvorm. Een woonvorm met zoveel aandacht voor sociaal, natuurinclusief, duurzaam en klimaatadaptief bouwen en leven, daar moet anno 2022, gezien diezelfde wooncrisis én de natuurcrisis én de eenzaamheidscrisis, toch enthousiast de weg voor vrij worden gemaakt?
Of toch schrijven over wat mij nog bozer maakt: de noodopvang voor vluchtelingen die pal naast onze locatie in Zeist is verrezen. In grote ‘festivaltenten’ verblijven 200 asielzoekers met nauwelijks privacy. Waaronder statushouders voor wie (nog) geen huis beschikbaar is. Er is geen dagbesteding, het naar school gaan van de kinderen (kinderrecht!) is op dit moment nog niet geregeld. Het is niet even voor twee weken, het is voor minimaal een half jaar, tot het AZC klaar is. Zelfs Unicef slaat alarm. Dat we als één van de rijkste landen ter wereld zo mensen opvangen, is hemeltergend. Dan begin ik maar niet over de hoeveelheid mensen die straks in het AZC wordt opgevangen; 400. Dit lijkt mij niet heel oké voor de (integratie van) asielzoekers zelf noch voor het al wankele draagvlak in het nabije, kleine dorp Soesterberg.
Op naar Noord-Brabant
Of: schrijven over al het moois dat óók gebeurt: de vele mensen die fietsen, speelgoed en sportartikelen langsbrengen bij de noodopvang. De leuke kinderen van deze nood-AZC die op gezette tijden op ons terrein komen spelen, de gesprekken met hun moeders.
De mooie gevelbekleding die Gijsbert in verloren uurtjes op ons huis timmert. De twee robinia’s voor ons huis die het avondlicht zo mooi filteren met hun subtiele, versgroene blaadjes. Dat de omgevingsvergunning voor de Hidden Hut is goedgekeurd! (daarover snel meer). Dat, met dank aan topteam Tiny Altena, de omgevingsvergunning voor dit woonproject eindelijk is ingediend. En het voor ons op dit moment belangrijkste nieuws: we hebben tussen weilanden met schaapjes een betaalbaar, leuk huurhuis gevonden in de gemeente Altena. Hier kunnen we overbruggen tot het tiny house -project ‘Tiny Altena’ vlakbij start en ons tiny house 2.0 gebouwd is. Ons huidige tiny house kunnen we stallen bij een boer in de buurt. Nu alles, na een stressvolle tijd, dan eindelijk geregeld is, heb ik zowaar heel veel zin in een nieuwe start. Maar het geeft vooral rust: weten waar we naar toe gaan. De kinderen kunnen na de zomer naar de nieuwe school. ”Leuk en spannend”, zegt Juliette als je haar en naar vraagt.
Het is ook spannend: gaan de kinderen aarden? We hebben een fijne school gevonden, maar krijgen ze daar ook weer vriendjes? Al zijn we vastbesloten niet meer te verhuizen naar buiten gemeente Altena vóór de kinderen volwassen zijn, het wordt voor Juliette wel haar derde basisschool. Ik sprak een vrouw die in haar jeugd een aantal keer verhuisd is, waaronder van België naar Nederland: ”Als het thuis goed zit”, stelde ze mij gerust, ”als het daar binnen de relaties veilig, fijn en stabiel is: maak je dan geen zorgen.”
Dus doe ik dat niet: zorgen maken. Ik heb er vertrouwen in dat ze zich redden. Omdat het creatieve, sociale, nieuwsgierige kinderen zijn, met dank aan het buitenleven in een ‘tiny house-dorp’. Een leven dat soms offers vraagt, maar vooral heel veel moois en rijks brengt. We vinden onze plek wel weer. Nu de vele andere huiszoekenden en onze buren-vluchtelingen nog.
(Nu heb ik al mijn onderwerpen dus in één blog gepropt. Maar goed, dan ben je wel weer bijgepraat.)
