Op de fiets van Andel naar Parijs

Op 18 september 2022, precies op mijn veertigste verjaardag, vertrok ik op de fiets naar Parijs. Al jaren had ik dit plan op de plank liggen: net als Bilbo Baggings in Lord of the Rings verdwijnen op je eigen verjaardag voor een reis. De route ging niet rechtstreeks naar Parijs maar via de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Op Instagram deed ik verslag van deze bijzondere fietstocht, ik zal deze dagverslagen in dit blog delen. Het is immers ook dromen over Frankrijk.

Zondag 18 september

Vanmorgen mijn 40ste verjaardag gevierd met ontbijt op bed en extreem lieve cadeautjes, waaronder een kalender met iedere dag een brief die ik mag openmaken. Om half 11 vertrok ik.

Wind en regen joegen mij en een groep grauwe ganzen de Keizersveerbrug over, het land van Heusden en Altena uit. Ik geloof dat ik niet eerder in mijn leven zo natgeregend ben. Behalve in Raamsdonk toen ik een broodje at op een bankje bij de Lambertuskerk kierde even de zon tussen de wolken door.

De beheerder kwam de kerk uit om mij te vertellen dat normaal de zon altijd schijnt in Brabant. Hij vroeg waar de reis naar toe ging. Hij zei: steeds beetje bij beetje, dat ik dan Parijs wel zou halen. En als een deur dichtgaat, vertrouwen houden, de weg openbaart zich vanzelf. En een beetje voorzichtig doen, voegde hij er vaderlijk aan toe. Hij liet nog de kerk zien en vertelde dat deze uit de 12e eeuw stamt. Dat ze zich zorgen maken om de stookkosten deze winter want het moet minimaal 12 graden blijven in de kerk. Maar de kerk had al heel wat rampen doorstaan zoals overstromingen, oorlogen en branden.

De tocht was prachtig, zeker het kronkelende pad langs rivier de Donge, al kon ik het soms niet goed zien vanwege al het regenwater in mijn ogen.
Ik ben dankbaar voor mijn regenbroek waardoor mijn schoenen droog bleven. En dat ik voor de verandering wel naar Gijsbert heb geluisterd en fietshandschoentjes draag.

Nu in Breda, hemelsbreed niet zo ver weg van Andel maar ik fiets met de knooppuntenroute, dan fiets je wel langer (60 km vandaag) maar via rustigere en mooiere wegen. Tot nu toe bevalt dat wel.

Het gastgezin zegt dat ik de tweede ben in 16 jaar die zo verzopen aankomt. Het is in ieder geval een legendarische verjaardag.

Maandag 19 september

Vanochtend scheen de zon uitbundig, alsof ze iets had goed te maken. Na een B&B- waardig ontbijt met een flinke dosis Brabantse gezelligheid van de gastvrije Jos en Jorica, liet ik Breda nog dampend van de vele regen achter mij. Ik hobbelde door het Mastbos, waar de reeën wegschoten tussen bomen en zonnestralen.

In een dorpje net over de grens raakte ik alweer het spoor bijster vanwege een afgesloten route. Ik denk dat ik sinds zondag 15 km extra heb gefietst door alle wegomleggingen. Maar een vrouw op de fiets stopte “Zijt u aan het zoeken?” En ze hielp mij weer op het juiste pad.

Begin van de middag was ik, na 62 km trappen, in Antwerpen. Ik ben direct in het reuzenrad gegaan en daarna naar de Onze-lieve-vrouwen-kathedraal waar de ‘De Kruisafname’ van Rubens hangt. Onze leraar Tekenen op de middelbare school was er lyrisch over want prachtige compositie en kleuren en alles. Het was ook wel indrukwekkend.

Daarna mocht ik een Westmalle ook al is het maandag. Nu weer slapen op een adres van @vriendenopdefiets maar tevens een B&B dus dat is helemaal top: eigen wc en douche.

Morgen naar Gent.

Dinsdag 20 september

Onder de Schelde door, verliet ik vanmorgen Antwerpen. Wat een geluk dat ik een aantal jaar vanuit Rotterdam Zuid via de fietstunnel onder de Maas door naar het centrum fietste.
Ik ben dan ook zeer ervaren in stijle fietsroltrappen😁. Anders had ik het misschien niet zien zitten met zo’n volgeladen fiets.

Het miezerde en ik moet eerlijk zeggen dat het eerste deel van de route niet heel mooi was. Grauwige dorpen met somber kijkende mensen wisselenden af met nietszeggende wijken waarin enorme villa’s als betonnen dozen in een bak grijs grind zijn gesmakt.
Vanaf Sinaai werd het mooi landelijk en fietste ik tussen maisvelden en fruitgaarden.

Ik logeer in een huis in een buitenwijk van Gent bij een lief echtpaar. Ik ben hun allereerste vriendenopdefietsgast. Morgen ga ik de stad bekijken en dan een korte fietstocht.

85 km vandaag, weer via knooppunten. De logica achter de fietspaden in België heb ik nog niet kunnen doorgronden.

Woensdag 21 september

Gent heeft mij zeer verrast. Wat een prachtige stad. Ik ben via de haven gefietst waar ze pakhuizen renoveren tot appartementen, ik heb mijn fiets geparkeerd op de Vrijdagmarkt en ben door de zonovergoten stad gaan dwalen. Ik heb het Lam Gods bezocht in de Sint Baafskathedraal, om precies te zijn de recent gerestaureerde veelluik van Hubert en Jan van Eyck. Smiddags fietste ik door Het Citadelpark naar het “Museum der schone kunsten”. Ook daar heb ik in rondgedwaald.

Ik heb er een uitdaging bij: een best wel grote lieveheersbeest en een blije paddestoel van marsepein heelhuids naar Parijs brengen. “Wie koop er nou een souvenir van marsepein tijdens een fietsvakantie?” Ik.

Het lieve echtpaar bij wie ik overnachtte, bleek ook erg inspirerend: ze hebben met hun kinderen in verschillende landen gewoond. “Als u dat zo sterk voelt, dan moet u dat gewoon doen he” zei de gastvrouw op mijn soms aanwezige twijfels over deze hele onderneming.

Nu logeer ik in het dorp Landskouter, 12 km onder Gent, bij Ria en Yvonne. Ik krijg zo pompoensoep van pompoenen uit eigen tuin. Het laatste Vrienden op de fiets-adres. Morgen de grens over naar Frankrijk. Ik plan dan steeds de overnachtingen enkele dagen vooruit. Best wel spannend.

Donderdag 22 september

e Schelde bleef bijna heel de dag trouw aan mijn zijde. Ze liet zelfs een schip met mijn naam op de boeg stroomafwaarts varen (werkelijk waar), ik heb het maar beschouwd als een aanmoediging.

Ik kwam eindelijk iemand met ook een volgepakte fiets tegen, die blij zwaaiend “heeee!” naar mij riep en ik riep even blij “haaaa!” naar hem terug en nu heb ik het gevoel dat ik officieel ben toegelaten tot het geheime genootschap van fietsvakantiegangers.

Gijsbert vroeg mij of ik een vraag heb voor de Camino. Maar dat kan ik zo niet bedenken. Misschien heeft de camino wel een vraag voor mij.

Voor het eerst hoge heuvels op het traject (85km), aan het begin en aan het einde. Alvast wennen aan wat komen gaat. Vannacht slaap ik op een idyllische plek, in een knusse caravan in een boomgaard met paarden rondom (wat mij zeer aan @tinyvillagekleinhuizen in Nieuwegein doet denken). Het is hier Frankrijk: net over de grens bij Doornik, België.

Vrijdag 23 september

Na koffie in de zon met uitzicht op grazende paarden, begon de tocht aanvankelijk erg heuvelachtig maar mooi. Na enige tijd werd het landschap wat nietszeggend en uiteindelijk matig met lege, donkere akkers doorkruist door electriciteitsmasten en aan de horizon windmolens (de toekomst is groene energie maar windmolens vind ik doorgaans het landschap flink verzieken)
Of ik reed op een weg zonder fietspad waar auto’s met 100 km per uur langs mij scheurden of stuiterend over een traktorpad. Mijn fiets heeft het ook flink zwaar gehad.
Er was niks aan.

Maar de route riep: haha! Het kan nog saaier! Dus reed ik de laatste kilometers langs de snelweg, heuvelopwaarts met miezerregen.

Arras maakt alles weer goed. Het is een mooi stadje en ik heb mijzelf getrakteerd op een minuscuul appartementje met alles erop en eraan. Hier vertrek ik pas zondag weer zodat ik in alle rust even een wasje kan doen, de route voor komende week kan bekijken, mijn fietstassen herindelen en niet te vergeten Arras bekijken.
Ook om te vieren dat ik over de helft ben.

Wat mij overigens opvalt: ik herinner mij uit het verleden dat Fransen amper Engels spraken en ook niet hun best deden jouw houterige Frans te begrijpen. Nu heb ik al een paar keer meegemaakt dat, wanneer ik wat staat te tobben in het Frans, iemand erbij komt staan die, met duidelijk veel plezier, als vertaler Engels -Frans optreedt.

Maandag 26 september

Zo troosteloos als het landschap voor Arras was, zo mooi was het daarna: maisvelden wisselden af met akkers, rijen bomen en weilanden met koeien en jawel: de eerste zonnebloemvelden. Zon en prachtige wolkenluchten. Begin van de middag was ik al op de plek van bestemming: het dorpje Montigny-sur-l’Hallue, iets boven Amiens.

Het echtpaar waar ik verbleef sprak geen woord Engels maar met puur theater wisten ze mij alles duidelijk te maken. Zelfs een kip werd overtuigend geïmiteerd (of ik een ei wilde bij het ontbijt). Ze bakten warme wafels voor me. Mensen met een hart van goud. Er waren honden, katten, kippen en geiten. Het is bijzonder om je zo op je gemak te voelen bij mensen die je niet kent, wiens taal je niet eens spreekt. Wederom diep geslapen en wonderlijk gedroomd, net als alle voorgaande nachten.

Vandaag bleek dat 60 km in de zon veel, veel korter is dan 60 km in harde tegenwind en striemende regen. Het was een zware dag, met alleen de laatste 15 km zon. Amiens was toch een hoogtepunt, al zal het met een warm zonnetje nog veel mooier zijn.

Mijn nieuwe gastheer Michel stookte de open haard voor mij op toen ik helemaal kapot arriveerde en maakte thee. Na een douche en een warme maaltijd, ben ik weer mens. Ik logeer in een mooi, oud, authentiek huis 10 km boven Beauvais. Morgen een korte route. Michel zegt dat de wind dan iets afneemt.

Dinsdag 27 september

Beauvais blijkt ook al zo’n prachtige stad waar de meeste vakantiegangers richting het zuiden langs scheuren.

Vandaag mocht ik een korte route, na de helletocht gisteren.
Om 9 uur vertrok ik nadat Michel mijn fiets had schoongemaakt. Ik kreeg appels uit de eigen boomgaard mee en een crossaint zo lekker zoals alleen Fransen ze kunnen maken. De zon scheen, hier en daar wolken, de wind was niet noemenswaardig. Uitstekend fietsweer.

Om 10 uur was ik al in Beauvais, waar de Saint-Pierre Kathedraal in Lord of the Rings-achtige proporties boven de stad uitrijst. Ik begreep van Michel de hoogste kathedraal van de wereld.
In de kathedraal is heel oude kunst te bewonderen, nog uit de 11e eeuw. Alsook een gigantische astronomische klok. Ik zal ‘m in mijn stories laten zien.

Vanaf Beauvais was het nog maar 30 km fietsen naar het nieuwe logeeradres in Merard, net onder Clermont. Hier en daar een regenbui maar vooral zon. Het landschap verandert: niks geen boomloze akkervelden met windmolens meer: de heuvels hebben bos op de kruinen en tegen hun flanken kleven dorpjes van natuurstenen huizen met gekleurde luiken en stokrozen, rozenstruiken en geraniums.

In zo’n typisch natuurstenen huis in zo’n idyllisch dorpje logeer ik. Wederom een vriendelijk stel. Spreekt geen Engels. Ik slechts een handjevol Frans. We komen er weer uit. Dit zijn de momenten waarop ik baal dat ik zo slecht heb opgelet bij Frans op de middelbare school en het sindsdien ook niet echt beklijft.

Morgen zuidwaarts richting de poorten van Parijs.

Woensdag 28 september

Vandaag 80 km: langs prachtige dorpjes, borrelende riviertjes, via de Pont de saint-leu-d’esserent over rivier de Oise, door de enigzins troosteloze voorsteden van Parijs waar afval over straat waait, soms is nog te zien dat het ooit zulke mooie stadjes waren als waar ik vanmorgen doorheen fietste maar nu alle hoop verloren. Door de banlieues, waar het krioelt van mensen en geuren en kleuren. Waar ze nog best voorzichtig waren met mij als fietser.

En toen door het centrum van Parijs, waar ik soms werd weggedrukt en afgesneden als een lastige vlieg (wat zou de wereld een betere plek zijn als alle binnensteden autovrij waren) Maar dat neemt niet weg dat het fantastisch was om door dit toch zo bekende en altijd imponerende decor te crossen. Toen ik de Eiffeltoren zag, moest ik een enkel traantje laten.

Ik was alleen zo moe en overprikkeld dat ik na een half uurtje doorfietse naar de wijk Sevres. Hier logeer ik twee nachtjes in het appartement van een mooie, frêle Française met grote, donkere ogen. Bij wie ik mij, toen ik arriveerde, extra groot en bezweet en lomp voelde. Maar ze is super lief, we houden het wel met elkaar uit. Morgen samen met mijzelf ronddolen door Parijs.
Dan vrijdag mijn allerliefsten weer in de armen sluiten.

Zondag 2 oktober

We zijn weer veilig thuis. Dank je wel voor het lezen van mijn verslag van de reis. Dat voelde aanmoedigend en ook gezellig. Hoewel ik als introvert erg goed alleen kan zijn, was het fijn om wat te ventileren van al die bijzondere ervaringen.

Ik ben vrijdag weer herenigd met de liefsten. We hebben met elkaar op de Eiffeltoren gestaan, we zijn naar het natuurhistorisch museum geweest en daarna in het aangrenzende ‘Park des Plants’ naar een speeltuintje.
(Met kinderen in Parijs, ik kan je zeggen: al mijn antennes,  voelsprieten en zintuigen staan weer op scherp.)

Het was een heel fijne afronding van de reis die aanvoelt als twee maanden in plaats van twee weken. Ik heb zoveel moois gezien en boeiende ontmoetingen gehad met zulke lieve en behulpzame mensen. Ik heb 580 kilometer gefietst, over bergen en door dalen, letterlijk en figuurlijk. Daar ben ik erg trots op.

Misschien niet de traditionele pelgrimage, het was een beetje van de Camino en een beetje van mijzelf, maar het was wel anders dan de fietsvakanties die ik eerder heb gedaan.
Ik kan niet goed uitleggen hoe het mij gelukkig maakt: alleen op pad, met niets anders aan mijn hoofd dan de weg die voor mij ligt, wat ik eet en waar ik slaap.
Wie het begrijpt, die begrijpt het.

Omdat 10 jaar geleden het idee ontstond om precies op mijn 40ste verjaardag te vertrekken voor een solorit, door inspiratie uit Lord of the Rings – Bilbo Baggins die op zijn verjaardag verdwijnt voor een lange reis – zal ik ook maar met J.R.R. Tolkien eindigen:

“But in the end, it’s only a passing thing, this shadow. Even darkness must pass. A new day will come. And when the sun shines it will shine out the clearer. Those were the stories that stayed with you. That meant something, even if you were too small to understand why. But I think, Mr. Frodo, I do understand. I know now. Folk in those stories had lots of chances of turning back, only they didn’t. They kept going, because they were holding on to something. That there is some good in this world, and it’s worth fighting for.”